ஒரு ராணுவ வீரர் ஒருபோதும் புற முதுகு காட்டமாட்டார். இந்திய இராணுவத்தினரின் குடும்ப உறுப்பினர்கள் – தாய்மார்கள், மனைவிகள் மற்றும் குழந்தைகள் தேசம் என்று வரும்போது தைரியமாகவும் சுய தியாகம் செய்யவும் கற்பிக்கப்படுகிறார்கள்.
கீதிகா லிடர் சோகமாக இருக்கிறார், ஆனால் அவர் தனது ‘ஹீரோ’ மற்றும் நாட்டின் தேசபக்த மகன் பிரிகேடியர் எல் எஸ் லிடரை காயப்படுத்த விரும்பவில்லை. “நாம் அவருக்கு ஒரு நல்ல பிரியாவிடையை, புன்னகையுடன் அனுப்ப வேண்டும்,” என்கிறார். அவர்களின் மகள் ஆஷ்னாவின் தாய் கீதிகா. “நான் ஒரு வீரனின் மனைவி,” என்று அவருடைய கண்கள் ஈரமாகத் தெரிந்தாலும் சொல்கிறார். அவளுடைய உணர்ச்சிகளைக் காட்டிக்கொடுக்க முயற்சிக்கும் குரல், கிட்டத்தட்ட. “இது ஒரு பெரிய இழப்பு….” என்றும் சொல்கிறார்.
மகள் ஆஷ்னா தனது தந்தையை பாசமுள்ள மனிதராகவும், “மிகப்பெரிய உந்துசக்தியாகவும்” நினைவு கூர்கிறார். 16 வயதுடையவர், ஆனால் அவர் ஒரு வீரரின் குடும்பத்திற்கு ஏற்ற நம்பிக்கையையும் முதிர்ச்சியையும் பிரதிபலிக்கிறார்.
